چای ماسالا که در برخی از نقاط جهان تحت عنوان «چا» شناخته می‌شود، ترکیبی از چای و شیری است که همراه با ادویه‌ها و زنجبیل می‌جوشند. ریشه‌های این نوع از چای به دورانی باز می‌گردد که هند تحت استعمار بریتانیا درآمد، اما حالا در اقصی نقاط جهان مصرف می‌شود.

جمله‌ای معروف وجود دارد که می‌گوید غذاهای هندی با پیمودن هر ۱۰۰ کیلومتر، تغییراتی اساسی را پشت سر می‌گذارند. اما اگر تنها یک چیز باشد که هندی‌ها را با یکدیگر متحد می‌کند، همین چای ماسالا است. چای در هندی معنایی اندک متفاوت از این کلمه در زبان فارسی دارد و اساسا برای اشاره به یک لیوان چای حاوی شیر به کار می‌رود. در همین راستا لازم است بدانید که انبوهی چای دیگر در این کشور داریم که از جمله آن‌ها می‌توان به چای کشمیری، چای زنجبیلی، چای ماسالا و مواردی از این دست اشاره کرد.

اگر از مردمان شبه قاره هند بپرسید چای ماسالا چیست، احتمالا آن را نوشیدنی مخصوص صبح‌ها، ظهرها و عصرها معرفی کنند که نه‌تنها انبوهی کافئین وارد بدن‌تان می‌کند، بلکه اجازه می‌دهد اندکی ریلکس شده و از مشکلات زندگی روزمره فرار کنید. این را هم باید افزود که چای هندی معمولا همراه با بیسکوییت و کیک سرو می‌شود و پیش از خوردن هر یک از آن‌ها، پیشنهاد می‌شود کیک یا بیسکوییت خود را درون نوشیدنی فرو برده و آن را مرطوب کنید.

در مجموع می‌توان گفت که چای یک جور سبک‌ زندگی و عنصری عمیق در فرهنگ هندی به حساب می‌آید. درست مانند ما ایرانی‌ها، هندی‌ها با یک لیوان چای خوش‌طعم به استقبال مهمانان خود می‌روند و حتی هنگام داد و ستد در اماکنی مانند جواهرفروشی و لباس‌فروشی هم بی‌خیال این نوشیدنی محبوب نمی‌شوند. چای ماسالا نماد مهمان‌نوازی و برقراری ارتباط با دوستان و اعضای خانواده به حساب می‌آید.

ریشه‌های چای ماسالا را می‌توان در سده ۱۹۰۰ میلادی جستجو کرد،‌ زمانی که بریتانیا در حال استعمار هند بود و «چای‌والاها» (فروشندگان خیابانی چای) شروع به افزودن شیر و انواع ادویه‌ها به نوشیدنی‌های خود کردند.

چین زنجیره تامین چای اروپا را تبدیل به مونوپلی کرده بود و شرکت East India Trading هم مونوپلی چای چینی را در انگلیس در دست داشت. زمانی که چین تصمیم به محدود کردن صادرات چای گرفت، بریتانیایی‌ها ناچار به یافتن منبعی دیگر بودند. آن‌ها چایی به‌خصوص را در منطقه آسام هند یافتند که تقریبا هیچ فرقی با چای چینی‌ها نداشت. بدین ترتیب بود که طی سال ۱۸۳۸ میلادی، بریتانیایی‌ها با استفاده از نیروی کار ارزان‌قیمت هندی، شروع به پرورش چای در آسام کردند.

از آن‌جایی که دانش کافی راجع به نحوه پردازش و جابه‌جایی محصول وجود نداشت، چایی که در آسام تولید می‌شد شدیدا بی‌کیفیت بود، به اندازه کافی محصول نمی‌داد و صادرات به بیرون از هند هم دشواری‌های خودش را به همراه می‌آورد. به همین خاطر اتحادیه چای هند که از کشاورزان چای بریتانیایی تشکیل شده بود، تصمیم گرفت افراد بیشتری را به نوشیدن چای ترغیب کند تا قادر به حفظ سود خود باشد.

یکی از اقدامات بریتانیایی‌ها در جریان این کمپین بازاریابی، استراحت و نوشیدن چای اجباری برای هندی‌ها بود. به همین ترتیب، چای‌والاها از سراسر هند سر در آوردند و شروع به افزودن شیر و ادویه‌جات به چای خود کردند. با این کار، کیفیت پایین چای کمتر به چشم می‌آمد و مشتریان هم از چشیدن طعم ادویه‌های گوناگون هیجان‌زده می‌شدند.

بریتانیایی‌ها اما از افزودن ادویه های هندی به چایی که چندین دهه مشغول پرورش و تبلیغ آن بودند، ابراز انزجار کردند. در واقع تلاش بر این بود که چای‌والاها از این رویکرد فاصله بگیرند، چرا که بریتانیایی‌ها عقیده داشتند استفاده از انواع ادویه‌ها به معنای نیاز کمتر به برگ‌های چای خواهد بود. با توجه به این‌که چای ماسالا تا همین امروز به قوت خود باقی مانده، طبیعی است که بریتانیایی‌ها شکست خوردند و چای‌والاها توانستند طعمی جدید را به مشتریان خود هدیه کنند.